Муй вуйко набожный
Кой не на фіглю го скрутило
Так вшитких сполошив
Што найся не приказуй
Усі ся збили з нуг
Вун уважтися заставив
І ліпшоє придумати не муг
Ісе буде другим наука
Но, Боже муй, як кортно
З хворым быти динь і нуч
На крок не одыйти
Кому йсе треба, коли єднов ногов уже у корпошові
Ісі забаганки …

Парну поправити смутному быти,
Кой гомбічка му ся дає
Вповів бых штось, айбо лем думаву про себе
Коли вже, вуйку, фрас тя взьме!”

ІІ


Так думав молодый бетанга
Котрый ся нюс порошачи
В кучії впряженуй поштовима куньми...

Василь Матола...